Rasmus

  A                         E7
Kenna tit Rasmus, Rasmus í Gørðum,
A
hann eigur sær bæði hestar og neyt.
E7
So hevur hann hjallin niðri í fjørum,
A
saltfisk og sperðil, um á hjá honum treyt.
A                                        E7
Men Rasmus, ja Rasmus, hann følir seg so eina,
A
hann hugsar um Rasminu, sum situr heilt aleina.
E7
Tí Rasmus, ja Rasmus, hann er gamal drongur,
A
slaturin gongur, hann tímir ikki longur.
A/D/E/AA/D/E7D


"Nú má eg mær finna eina fitta gentu,

hevði eg torað at ligið framvið.

Eg fylgdi Rasminu, sjálvt um teir mangan flentu,

men kanska hon ikki er heilt ómøgulig."

Tí Rasmus, ja Rasmus, hann er gamal drongur,

slaturin gongur, hann tímir ikki longur.

Hann droymir um Rasminu bæði dagar og nætur,

vinirnir arga hann, so hann er ofta nokk so flatur.



Og Rasmus, ja Rasmus, hann fór sær ein dagin

yvir at nesi og norður um á.

At fríggja hann ætlaði, reyður og smæðin,

spurdi Rasminu, á knøunum hann lá:

"Rasmina, Rasmina, mín fitta rosina,

vilt tú um meg fjálga, mín lívsins kamina?"

"Ja, elskaði Rasmus, nú kundi eg skríggjað,

í tríati ár havi eg nú væntað teg at fríggja".